"Basiscursus" - Gewoon voeden met het stilstaande water

Als het om klassieke feeders gaat, heb ik in het verleden vaak moeten ervaren dat met name beginners verkeerde ideeën hadden over het vissen met de feeder. Op een lentefeest dat dit jaar door een hengelsporthandelaar werd gehouden, werd mijn indruk bevestigd. Om deze tekorten te achterhalen, heb ik een gids geschreven voor alle vissers. Het is een soort agenda, of liever een set tools, zodat je nog beter voorbereid bent en zodat ook nieuwkomers het makkelijker kunnen vinden om aan de slag te gaan.

Visgerei

Het hart van elke vorm van vissen is zonder twijfel de hengel. Om zich te voeden met de rivier zijn vaak zeer zware en lange hengels nodig. Ze hebben het voordeel dat ze zware manden kunnen weggooien. Het is gemakkelijker bij een clubmeer. In de regel wordt er gevist op afstanden van 20 tot 50 meter. Hiervoor zijn geen zware langwerpige hengels noch dure langwerpige molens nodig. Een lichte feederhengel met een lengte van 3,20 tot 4 meter en een werpgewicht van 80 gram is voldoende.

De Browning Jens Koschnick Word Champion Feeder is een productief hulpmiddel voor korte afstanden. Laat u niet misleiden door zijn delicatesse, hij kan ook met gemak een echte karper aan! Voor wat meer vermogen is de Browning Black Viper MK12 een prima optie. Zelfs lichte manden kunnen over een afstand van bijna 60 meter worden gedragen. Mijn favoriete model aan het meer is tenslotte de Browning Sphere Feeder M, maar hiervoor moet je wat dieper in je portemonnee graven - het is een van de hoogste kwaliteit feederhengels op de markt!

De haspel moet op de hengel passen, d.w.z. niet te groot zijn. Veel vissers kopen molens met een hoge intreklijn. Dit kan logisch zijn voor het vissen over lange afstanden, maar meestal worden alleen korte tot middellange afstanden gehoekt. Het intrekken van de lijn kan worden verwaarloosd. Vooral omdat de leider en het samenstel de neiging hebben om sneller te draaien bij hoge ophaalsnelheden. Het is belangrijk om aandacht te besteden aan een verstandige en stabiele versnellingsbak met de haspel, aangezien een feeder-haspel erg veerkrachtig wordt. Als je op een afstand van meer dan 70 meter in je waterlichaam moet gooien, dan moet je apparaat natuurlijk navenant groter en robuuster zijn.

Een touwtje hoort op een haspel. Ook hier heb ik jarenlang geëxperimenteerd en geef de voorkeur aan monofilament lijnen om op het meer te voeden. Ik heb hiervoor de volgende redenen:

1. Met de weinig rekbare gevlochten lijnen moest ik herhaaldelijk visverliezen in de strijd accepteren. De stakingen van de vis worden niet voldoende opgevangen door de gevlochten lijnen, vooral op korte afstanden, en de fijne haak wordt uit de bek van de vis gescheurd of de dunne leider scheurt.
2. Op ruwe grond raakt de gevlochten lijn sneller beschadigd dan een monofilament. Ik vis veel in steengroevevijvers. Stenen en schelpen hechten zich aan de vaak steile randen en snijden vroeg of laat elke vlecht af.
3. Een vlecht zakt niet goed naar de grond. Vooral bij winderige omstandigheden kan er snel een snaarbocht ontstaan ​​nadat deze is uitgeworpen. Terwijl je dit probeert te elimineren door de lijn constant strak te trekken, wordt de feeder vaak verplaatst of wordt een hapje gemist.
4. De prijs voor gevlochten lijnen is vele malen hoger.
5. Gevlochten lijnen veroorzaken aanzienlijke slijtage aan de hengel en de haspel.

Sommige fabrikanten hebben speciale monofilamentlijnen voor feedervissen in hun assortiment. Deze kenmerken zich effectief door hun goede zinkbaarheid en hoge slijtvastheid. Mijn aanbeveling is de Cenex Method Mono van het merk Browning.

De voermand is ongetwijfeld een belangrijke bouwsteen bij het monteren van de apparatuur. Er zijn veel soorten en maten verkrijgbaar in winkels. De meeste vissers gebruiken de draadmanden met loden dia's die op veel plaatsen gebruikelijk zijn. Belangrijk: Zorg ervoor dat u in stilstaand water zo licht mogelijk vist. Het gewicht van de mand mag niet zwaarder zijn dan nodig is. Zo bereik je de werpafstand en blijft ondanks de spanning van de lijn de mand op de bodem van het water staan.

Ik gebruik graag plastic feeders in het meer, zoals de Browning Big Pit Feeder. Ze hebben twee voordelen: enerzijds zinken ze niet zo snel in de modder en anderzijds laten ze bij het binnenhalen sneller los van de bodem. Nog een paar woorden over de haak: aangezien de feeder meestal grotere vissen omvat, moeten de haken stabiel zijn. Scherpe modellen met korte benen zijn de eerste keuze.

Techniek en tactiek

Ik probeer altijd de montage zo eenvoudig mogelijk te houden. Keer op keer worden assemblages met zijarmen, wendingen of lussen in de media gepresenteerd. Eigenlijk zijn ze niet nodig. Integendeel, ze leiden vaak tot onnodige verwikkelingen of, in het ergste geval, tot een lijnbreuk, en dat bij het vechten tegen een grote vis. Elke knoop heeft een negatief effect en is een bijkomend zwak punt van de montage. Ik wil het gemakkelijk, en misschien jij ook? Dan kun je het beste de Kosher Rig nemen. Deze zeer eenvoudige doorvoerinstallatie is kant-en-klaar leverbaar op een 10 meter lange krijtlijn. Gewoon in het huwelijksbootje stappen en klaar!

Ik geef de voorkeur aan 80 tot 100 centimeter als standaardlengte voor de makelaar. Aan de andere kant zijn er vaak bedenkingen bij andere sportvissers. Aangenomen wordt dat de haak te ver van de mand kan zijn. Door de kracht en de snelheid waarmee de voermand naar de grond zakt, wordt het veel lichtere haakaas in de zinkbaan van de mand getrokken en is de afstand tussen het voer en de voermand zelden buitensporig groot.

Omdat we steeds hetzelfde punt blijven gooien - met kleine afwijkingen - en ook voer uit de mand komt in de zinkfase, hebben we na enkele worpen een voeroppervlak gecreëerd van twee of drie vierkante meter. Afhankelijk van de afstand en de werpnauwkeurigheid van de visser, kan het natuurlijk een paar vierkante meter meer zijn.

We kunnen er dus van uitgaan dat ons aas altijd in het opgevulde gebied tot rust komt, zelfs op de lange leider. Dit geeft de vis wat ruimte om met het aas mee te zwemmen voordat hij weerstand ondervindt. De stop vindt plaats bij het eerste duidelijke teken van een beet op de punt van de veer. Als dit een paar keer niet lukt, moet de leider worden verlengd. Als de vis het aas echter te diep inslikt of als het wordt gegeten zonder dat er een duidelijke aanwijzing voor de beet wordt gesignaleerd, wordt de leider ingekort.

Nu wil ik het hebben over de plaatsing van de hengel en de zitpositie van de visser. Keer op keer zie ik vissers bij het meer zitten die hun feederhengels zo zetten dat de punt van de hengel naar de hemel wijst. Deze bediening is prima op de rivier, maar alsjeblieft niet op het meer. Wind- en oppervlaktestromingen maken beetdetectie onnodig moeilijk. Om het nog erger te maken, zouden grotere vissen last kunnen hebben van het touw dat nog steeds omhoog loopt in het gebied van het voergebied.

De fijne punt van de voerhengel hoort net boven het wateroppervlak, bij voorkeur in een hoek van 45 tot 75 graden met de voerplaats. Vroeger was het gebruikelijk om aan de kant van de oever te zitten. Tegenwoordig vissen veel specialisten slechts met één hengel en plaatsen deze in een hoek van 45 graden naar voren. Deze variant heeft ook enkele voordelen: De visser kan heel duidelijk zien wat er momenteel gebeurt op de voerplaats. Als je dan de hengel met het handvat op je dijbeen plaatst, ben je altijd klaar om aan te vallen en heb je minder last van storende oeverbegroeiing.

Voedsel en aas

Afhankelijk van de watermassa, de vispopulatie en de tijd van het jaar voer ik vijf tot tien manden voordat ik daadwerkelijk ga vissen. Ik pas bijna alleen puur voer toe met slechts een paar haakaas. Eenmaal in het water kunnen voedsel en aas er niet door ons uitgehaald worden. Na de eerste voeding is het raadzaam om de vijf tot tien minuten het samenstel in te halen en de mand weer gevuld op de voederplaats te gooien.

Als de gewenste school vissen eenmaal is aangekomen, wordt het voerritme bepaald door de aanbeten. Nu komt het moment waarop je meer met aas in het voer moet werken. Afhankelijk van de watermassa, de soorten en maten aanwezige vis, moeten we nu bij elke worp maden, casters of snijwormen aan de feeder toevoegen. Over het algemeen doe ik het aas niet in het voer aan het begin van het vissen, maar pas later in de mand als dat nodig is. Ik kan dus op elk moment heel goed reageren op een veranderd gedrag van de vissen. Idealiter zijn hennep en maïs ook geschikt als aanvulling op de mand. Vooral hennep wordt in Duitsland sterk onderschat. De kleine korreltjes trekken de vissen erg goed aan en houden ze lang op hun plek. Hennep wordt vaak afgedaan als voornvoer, maar brasem en karper zijn er minstens zo dol op.

Ik maak geen geheim van mijn eten. Voor verschillende toepassingsgebieden heb ik drie kant-en-klare feeds uit de Browning Dutch Danger serie, die je gewoon uit de zak haalt en bevochtigt. Mijn favoriet voor de zomervisserij wanneer de roofdieren goed eten, is de Stillwater Surprise. De vele deeltjes erin houden ook grotere vissen langer op hun plaats.

Mijn beviste wateren hebben één ding gemeen: ze zijn helder, hebben een donkere ondergrond en de vissen zijn erg schuw door de visserijdruk. Het "Black Monster" is gemaakt voor dergelijke wateren. Het ruikt zoet, maar heeft een niet al te opdringerig aroma, een donkere kleur en, last but not least, visueel zeer opvallende kleine deeltjes die het voedsel tot een allround wapen maken, zowel voor voorn als voor brasem. De "Spicy Thunder" is ook altijd het proberen waard. Mijn tip als het een beetje moeilijk wordt. Zelfs dan brengt dit voer vaak de ene of de andere vis naar de lijn. Ik gebruik het graag in de nazomer en in de winter.

Nu hoop ik dat ik je met dit bericht een aantal tips en suggesties heb kunnen geven over klassiek feedervissen. En mogelijk een eerste deur geopend hebben voor nieuwelingen.

Ga meteen aan de slag - de beste tijd om op feeder te vissen is altijd nu.

Veel plezier!

Thomas Rimpel